bahar sancısı zamanlardan açılın bulutlar
yüreğimin bayırlarından sürü sürü inerken ağrılı anılar
besbelli gün yavaşlamış
bomboş caddeler boğulmuş selam tipiye
aşk ölgün bestelerde fısıldaşmış
Mayıstan bir pazar günü yatmak isterim
parça parça yalnızlığıma
bu ne dalavere
bu ne düş
susun




gülümsemelerin saptığı karanlığa
ışığım sönecek
ölüme uçacak kimsesiz aynalarda uzayan güneş
ki
yollarda susuz masal acılar şarkılar söylerken
yankısına kaç çocuk intihar edecek
hüzün gün gün
umudu esirgeyecek açan gülde
ah artık görünmüyor Eylül’ün geçmiş izleri
düştüm avcı gözlere
sevinçler de aldı başını gitti
ve yürümez oldu topraklarda adımları
bu şehir herşeyi yok etti özgürlüğe

kırdık ya bir serçenin günahsız kanatlarını

yoksul coğrafyada sızlıyor yaşayan şiirler
oysa anlatsaydı sus sevgiler cehennemi
başka bir yere cenneti kurabilirdik
ama gittiler birden
kırlangıçlar gibi baharlar
neden karanlık oluyorum
bir yanım aydınlık olsa
gölgelerimden doğan duvarlara beyazlar açacağım
ama az önce sonrasız akşamlara
sonbahar oldum



sürgün bir şair gibi her yalnızlığa emekliyorum
şimdi satırlarımın sahibi yüzler geldiler

kaldım
astım kendimi suçlarına