ortasında karanlığın ve
boşluğunda evrenin

düş bunu
bir düş’ün çatlayan tomurcuğuna



milyonca ışığın pencereme işleyen yağmurunda
çekilirken dibine uykunun
su neden ağlar
bilir misin



göğe yakın uzaklığın nağmesine vuruyorum gözlerimi
külrengi gecenin içinden geçiyorum
kulağıma tazelenen yeşil’in uğultusu
tüm ötelere yayılırken
Anla!
aşk’a benziyor bütün söylediklerim denize karşı
uyandırmak için sabahı mavinin kucağına
yıllarca yanyana vaktini çaldım yaşamın
saçlarımın yaşına




bahçelere uzanan ateşin başlangıcı
rüzgarında kumral gölgenin basamaklı sonsuzluğu
küpünde ikindi göğü
yosunların geceyle hasbihali
nar ağacı ve
mesafesiz hüzün
bu saatlerde



tepesinden baktığım dağ
öyle duruyorsa tesbih’in ucunda
çıldırıyorsa deniz
yalnızlık denilen ölüme
hadi şarkısını söyle maviyle karışık siyahın
benim yedi yıldızlı karanlığım

nar,
nar yer misin

Hiişşşştt sessiz ol
ağaçlar uyuyor


...