Özlemle yanar bu şehrin ateşi.
Rüzgâr olur, hasretin eser dar caddelerde.
O an daralır nefesim,
Bir har içinde yavaş yavaş boğulurum.

Seni arar gözlerim,
Yokluğun baş kaldırır ruhumda.
Sen benim en sevmediğim sessizliğim,
Konuşmaktan öteye suskunluğum,
İçimde acıyla büyüttüğüm küskünlüğümdün oysa.

Umudum yok gelecek güne.
Saatler sinsice yiyip tüketirken ömrümü,
Hevesle bakamıyorum yarınlara.
Ellerimde hasret mühürlü bir mektup,
Dilimde hiç susmayan hicran türküsü.

Her yeni gelen gün telaşa salarken sensizliği,
Bu kentte.
Güneş teninde sönüp, gözlerinde doğmalıydı.
Gözlerin hayallerime zifiri karanlık,
Bakışların dipsiz kuyu, sevdalı yüreğime.

Kaldırımlarında diz çöktüğüm bu kent,
Kendince yazarken fermanını,
Saçlarımdan özlemler dökülür ayak uçlarıma.
Bulutları hüzünle ağlatıp,
Her damlasında seni diletirken yağmurları,
Aynı buluttan yağar,
Ayrı ayrı düşeriz şehrin sokaklarına,
Ayrı ayrı yok oluruz meçhul topraklarında.

Her akşam,
Issız bir ay doğarken bu kentin üstüne,
Kat kat olur gecemin koyuluğu.
Sönerken yıldızların son umut ışığı,
Başlar ruhumun karartma geceleri.
Duadayım yitik aşkımın darında.
Tenimde ecelsiz ızdırap,
Düşlerimde acılar...
Karanlığı sevmek gibiydi seni severken aşk!..

Aklım mesken tutsa da bu yabancı şehri,
Yola düşse de ayaklarım,
Sırf sen varsın diye sevgili,
Yüreğim tutsak kalır bu şehirde.
Zincirler vurmasana sevdama...
Zincirler vurmasana.

Biliyorsun,
Ben seni dün de seviyordum,
Bugün de seviyorum.
Her şeye rağmen seviyorum.
Seni sevmek bu şehri ışıksız sevmekti.
Karanlıkta yaşayıp
Glmeyeceğini bile bile,
Gündoğumlarına kadar seni beklemekti.
Ve prangalarımdan kurtulup
Bu şehri terk edememekti.
Sen sevmek...

Son olsun diyorum sevgili,
Son olsun.
Bir gece sonsuzluk uykusuna dalıp,
Sarı bir hazan sabahında uyanmayacağım.
Sana dair şiirler yazmayacağım.
Ve yemin olsun ki,
Acılarımı koynuma sarıp
Hüzünlere eş olarak,
Önce sana olan aşkımı unutup
Sonra bu terk edeceğim.


Hüzünlükent Narin