Gittin…
Dilimde yalancı bir deniz tadı bırakarak
Ve adımlayarak bu şehri, adınla yalınayak
Bir gün belki sen de susarsın
Bir cümlenin tam ortasında
Adımı hatırlayarak…

Dikiş tutmaz yarayla soyunmuştum kapında
Kılcal damarları patlayan
Ve kan, ve çanak, ve bir avuç susmak eylemiyle
Dökülmüştüm avucuna
Yüklemleri küstürdün, dilim varmıyor söylemeye…

Hiç karanfil koklamamış şairlerin
Öznesi kadar gerçek
Ve ölüm ne kadar uzaktır
Bu bendeki sızıya
Susmak sevmekten beter, sakallarımda biriken keder
Kafiyeleri susturdun, dilim varmıyor söylemeye…

Bestelediğin her rüzgar saçlarında çalar şarkısını
Verdiğin her nefes, öç alırcasına mavi
Kıyılarıma vuran bu tuzsuz acıları saymazsak
Denizleri soldurdun, dilim varmıyor söylemeye…

Yüzünde taşıdığın cam kesikleri
Beş vakit kanatır ellerimi
Ne demişti şair;
Gözlerin İki El Silah Sesi
Gözlerimi yoldun, dilim varmıyor söylemeye…

Senin de besteni unutur bir gün bu şiir
Yarım kalan her resmi ben bitirdim
Unutulan her şarkıyı ben besteledim

İki oğlum, bir orkidem ve saksıda domatesimle
Ve sayamadığım onca keder, onca gözyaşı
Bir tomar kavga ve bir çuval incir ile
Tam da mutfak masasında
Yarım kalan şiir…
Bense azarlanmış küskün çocuk
Oyuncağımı kırdın, dilim varmıyor söylemeye…

Kabzasını kavradığımda hissetmiştim oysa
İçindeki metalin soğukluğunu
Ve işaret parmağın, tam da göğsümü gösterirken
Üstüme yıktın, bu iki kişilik cinayeti…

Öznemi vurdun, dilim varmıyor söylemeye…