telvin...
söyletme beni...

bir kalemden damladım az önce gözlerine
ben ki çokça Baudelaire okumuştum
bir sürü Oscar Wilde

ama işte genzimdeki mavi gibisin
sana bir tanım bulabilmek için bu çaba
kalbindeki kırıklar bulununca
yarıda bırakılan bir otopsi

ve avuçların cinayet mahalli...

annesini kaybetmiş gibi ağlayan mavi
ağzında sipsisi...
çiçekleri çalınmış bir bahardan geliyorum
adım hercai...
kendimi açık edeceğim

söyletme beni...

avuçlarında çivi izleri
bir peygamber gerilirken çarmıha
hangi rengin kulağına
aşkı fısıldadıysa Tanrı
o renkti gözleri...

avuçlarında martı sesleri...

ben ki bütün çığlıklara lâl
şerh düştüğüm ayrılıkları
yaralarıma nikahlıyorum
Allah’ın emri
peygamberin kavli...

avuçlarında bir kaşık mavi...

inancın titrek nefesini damıttı gözleri
hani cezm mi dolunay mı
mezar mı gamzeleri...

gamzelerine şiir gömülmeli...

meczup kelimelerimi kapında soyundurdum
kâfidir artık bir damla mürekkep halimi beyâna...
gözyaşımı usulca taşırmadan doldurdum
bir kadeh -ki izini taşır dudağının hâlâ-

susmak dediğin bir yaranın ucunu kanatmak
bileklerine can verir sükûtun nabzı*
şiir dediğin maviden günahsız bir kadın yaratmak
bir denizin kanından ve bir bıçağın kınından...
sonra...

sonrası mavi...

yemin bozduran cinsten boncukların var
göz diye taşıdığın o iki el silah sesi
yankılanırken arterimde,
bir kesiğin yara izini taşıyamadın,
göbeğinde...

iğnesi kırık pusula,
tetiği bozuk yürek,
tecridi tanıdık bir ilkbahar
gelip konsun avucuna...

açsın yanaklarında kan gülleri
akordu bozuk herhangi bir şiirin
düş üstüne...

ve düş üstüne yazılan her şiir
biraz alacalıdır
biraz kâfir...

ki tek ayık damarım yok!

söyletme beni...