(I)
Karanlığın en zifirinde yaslandığım düşlerimde

Uykum hafif duygum ağır

Kalbim akla zarar bir iç denizdir bilir misin…
Hüznümün kürek mahkumu olduğu
Kadırgaların yanaştığı bordaladığı, damarlarımda savaştığı…

Apansız bir bombardıman…dehşet

Batar tüm gemiler, yalnız ben yaralanırım
Damar damar ,damla damla kendi kalbime akar
Yaralarıma tütün basar, kendim sararım

Kanayan yaralarımla kusursuz yalnızlıklar boyu yürür
Sürürüm gövdemi hüznümün peşi sıra
.
.
. (II)
Katran karası gecelerde düştüğüm düşlerimde

Uykum hafif,kulağım sağır

Kalbim haramilerin kol gezdiği bir çöldür bilir misin
Bıçağın kemiğe dayanıp…Sabrımın sınandığı
Yitik kervanların pusulanıp, yağmalandığı…

Karabasan gibi çökerler üzerine kalbimin göz gözü görmez…vahşet

Kaçar bütün yolcular ,bezirganlar… yalnız ben yaralanır, yakalanırım
Yaralarımdan bir sağanak başlar,kalbime ağar
Ben sığınacak bir dulda ararım

Kanayan yaralarımla bitimsiz yağmurlar boyu yürür
Dururum seherin sabaha en uzak kenarında…
.
.
.(III)
Gecenin en kuytusunda uyandığım düşlerimde

Alında ter, yanık bağır…

Kalbim çığlık çığlığa bir mülteci kampıdır bilir misin.
Dikenli tellere takılıp kan ağlarken sözlerim
Hangi em devadır, hangi otacı sağaltır sığıntı yaralarımı

Hangi aş doyurur, hangi iş unutturur acılarımı…haşyet

Kaç şiir öksüz,kaç türkü yetim kalmıştır çatlayan dudaklarımda
Ne söyleyebilir,ne susabilirim
Ne kalbimi açabilir,ne kalbimden kaçabilirim

Kanayan yaralarımla sınır kapılarınca yürür
Vururum gövdemi dalgalarla uzak bir sahilin kıyısına…


Muhammed Mehmet GÜL