.

...........................Bütün sürgünlerim bitti
...............................Ve döndüm
....................................Yalnız içimdeki sürgün baki…

Damarlarımı bir yılkı gibi d/överken kanım
Us bırakmayan tefekkür ortasında
Her attığım adım rücu etmek ister

Dudağımdan düşen her kelime imdat…

Bit/imsiz bir hicrete meftun kadim bir derviş gibi
Sürgün v/erirken şiirlerim sürgünlerde
Kuru dal gibidir
Umut…
Yar ile yeksan
.
.
Rengi neftiye çalarken gecenin
Müjde ezgileri terennüm ederek
Sahrayı yara yara ilerler kervanlar

Hicaz makamında…

Bir infial anında “dönüş ne zaman ” diye haykırıverince
Bezirgan başlayıverir şiire…
Her gidiş, dönüş varsa güzeldir
Dönüş…
Bir serap gibi
Umut …
Yer ile yeksan
.
.
Çelik olsan kırılır demir olsan erirsin
Bu firkatin ortasında
Öz yaşlarım yağmur olup asılırken kirpik uçlarıma

Her mevsim hazan…

Her satır başında harf harf, hece hece
Müebbet bir acıdır kalemin ucundan sızan
Elem ustura gibi keserken sur/etimi
Yıllar bembeyaz yağarken
Şakaklarıma
Umut …
Kar ile yeksan

…………………

Uğraş, didin, düşün
Belki hayra çıkar düşün
İçindeki ateş devinip dursun
O vakte kadar
Umut…
Har ile yeksan

Muhammed Mehmet GÜL