Susmuş şerler, utanmış girmeye kalplere
Gölgeler ayrışmış karanlıktan, istikametlerse nura
Harcandıkça artmış, feyzlenmiş, büyümüş geleceğe
Bir müjde olmuştur gelişi, yeryüzünde tüm beşere.

Girseydi cebe dolusunca para, sürmezdi mutluluğu ebedi
Verilseyi âli makamlar, mutluluk olmazdı ne bakî, ne de manevi
Silinmeseydi gözyaşları, onuru koymasaydı bir kenara ve asil
Geldiği günlerde insanlar yaşıyormuş barbarca ve rezil.

Tutulmuş bir ışık ötelerden, aşmış denizleri, heybetli dağları
Geçmiş asırlarca zaman, netçe veriyor halen mesajları
İnsanlar neden anlayamıyor, nedir şu çirkin dilek ve ihtirasları
Gönül sesi değil mi mutlu kılacak, tüm insanları.

Şefkatle yoğrulmuş kullar olmasaydı yeryüzünde
Merhamete değmeseydi elleri tertemiz vicdanlarla
Yeniden doğar mıydı güneş bilmem, şimdi kör ufuklara
Gönle giren düstur olmuş ki yaşıyoruz biz şu kaypak zeminde.

Nazende açmış güller ki solmaz asla bir daha
Efkar mı kalır insanda, açılmışsa gönül kapısı artık hülâsâ
O ki, söndürmek için gelmiştir karanlığı ve girmeye gönüllere
Ahlâk denilen eksik kalır, Onunla tümleşir değerler maneviyatta.

Ben değildir o, bizi ediyor hep işaret
Başkalarının mutluluğunda aramalı bu ilmi, orada keramet
Aşmalı bendini ki varlık bulsun yaratılmanın özünü zamanla
Gönle girmedikten sonra, akla girmenin yolu da yok esasında.

Ne de şanslıyız ki bu ümmete gelmiş O, münevver
Dünya dolu derdin, tasan olsa üzülme, kulak ver
Nicesinde hem de çok ağır çileler çekendi O, selâm olsun
Aç ki yüreğini samimi, sana da izzetinden maneviyatı dolsun.

Kim ki mal ile erişmiş kemâle, bak bir etrafına
Göze değildir kalıcı olanlar, gönle seslenendir bunu unutma
Ol Peygamberin izinden yürü ve aheste, bu yol çıkıyor kurtuluşa
Sevgiden beslenen ölür mü söyle, geçse yüzyıllar eskitsin vücudu
Gönüller elçisi yaşayacak ebeden gönüllerde, ölümsüzdür bizde tutkusu.


Oğuzhan KÜLTE