Esmektedir hüzne doğru yel
Bir bestesi var ki onun muhayyel
Ve yeniden doğarken ufuktan güneş
Neşe de keder de birbirine eş.

Biten kalırken geride, başlar yeni
Her yeniden beklenen umut ekmesi
Bütün artı ve eksiler bir aradadır
Duygulara değen herbiri de hayattır.

Bir arayış değil mi bizi sürükler
Gelen her andan bir müjde bekler
Sırtı dönmedikçe belki de bulunur
Gönle ilâç dertlere de deva olunur.

Gizemini çözmeye yetmez ki ömür
Hayatın akışına direnmekse boş
Bir ilkbahar tadında hissetmek gerek
Ömür dediğin de sayki bir kelebek.

Kiminde kalıyoruz öyle yapayalnız
Ruhun derinliklerine inilir usulca
Hengâmeleri düşündükçe ara sıra
Amaç arıyor ve silkiniyoruz
Son nefeste dek sürecek bu yolu
Sırtta, histe, zihinde taşıyor taşıyoruz.

Sözün özü şu ki bu uzun hikâye
Gölge Ozanım düşmüşüm bu zemine
Doldurmak gerek içini özenip emekle
Okunası lezzette bizden de kalsın söz
Pişmanlık olmasın sakın son perde,
Göğsü yakmasın isteriz bir köz...

Oğuzhan Külte