En samimi duygularla çıktığımız yollarda
Bir yankı uyandırmak ve doldurmak için
Tesiriyle ivme dolsun şu ruhu, neler denedik
Kah uçtuk zirvelerine müşkülün, aldırmadık
Yeri geldi hazırlar üzerinden deldik kotayı
Aldandık çok ama aldatan olmadık asla
Hangi konu başlığını sayalım bilmem
Bir esenlik rüzgârının bahtiyarlığıyla tanışamadık.

Ve bir yolu olmalıydı dedik bu fanide bunun
Çok mu az mı bilinmez bir ömrün vaadi var
Bunca yıl güldürmeyen sayısız seçenek
Kırpıp kırpıp savurduk melteminde sabahın
Bu oyun çok mu uzadı yoksa zan mı böyledir
Eleye gelindi nihayet gerçekliğin düzüne
Ömre değen en kıymetli şeyin ne olduğu
Bizi oncadır içimizde de taşıyanımızmış meğer
Elden, ayaktan, zihinden, duygudan beslenen
Bir o imiş bir o, gerisi yalan, kandırmacaymış
Çalışmakmış bu, yorulup düşercesine hem de.

Ne gam kalıyor onunla ne bitiyor ümit
Birikimi çok olmasa da artarak deviniyor
O büyüyor ya biz daha bir devleşiyor
Sapasağlam da basıyoruz zemine,
Bir keyfiyet veriyor molalarla demlenen
Yorgunluk zannettiğimiz emek dolu uğraşılar
Ve akarken ter alından, bitiyor efsunlu dünler.

Çalışmaya sarılanlarla yeşeriyor gün,
Ona inanan ve yaslananlarındır yarınlar
Bırakın küsenleri, sırt çevirenleri bırakın
Bir kitabın samimiyetindeki dostluk
Bir fidanın her emeğe bonkörce meyveye duruşu
İnsana her yönden derinlik katmıyor mu?
Dünlerden ta bu güne, o çalışmak arzusu.

Oğuzhan KÜLTE