Yitip giderken bir günün ardında
Nasıl da sancıları sarmalar ruhu
Kurtulmanın yok ihtimali, ümit vermez
Akıl erimden uzak, beklenendir yaz
Gelmezse bahar, biliriz o da gelmez.

Bir küçük müjdenin ardına saklanmış
Daha beklerken açsın diye çiçek çiçek
Yarınlar sanki doğmadan daha şafak
Nedendir ki şu ufku alabildiğine de
Geceyi çağrıştıran bulutlar kaplamış.

Oysa bir adım gidebilsek öne, bir adım
Başkaca bakacağız eminim yere, göğe
Bambaşka uyandıracak hissitayı fecirde
İçi de dışı da ısıstırken doğan güneş.

Neyimiz var ki ümitten başka,
Onun dışında say say cümlesi boşa
O ümitlerden demlensin istenmez mi
Bir busecik gülüşün verdiği haz
Ve onunla çekilir olmaz mı onca naz.
Ne şiirlerin dili kifayet edebilir tasvire
Ne usta fırçaların renk cümbüşü yeter
Sevgiye giden yolun kapıları mühürdeyse
İstersen tüm cihanın ol sahibi, neyine.

Hayatın enlerinden bıktık, yeter artık
Esti de hışımla rüzgâr, kesildik yerden
Ne zeminde ne zamanda yok gibiyiz
Bir de mazimiz olmasa, ne olurdu halimiz.

Bir bak ki yaprağa, çiçeğe nasıl da döner güne
Bulur onda canı, uzar da uzar dikine
Hele değmesin o ışığı güneşin, bitimdir bu
Belki de kaldırmalıdır bizde de perdeleri
Başlamak için yeniden, tam da bu vurgu.

Binbir hevesle koşturur bizleri yeniden
Kalkmalıyız ayağa beklemeksizin şimdi
Kaçmasın sakın elden, son fasıldayız
Henüz yürürken ayaklar, kaçmasın tren.

Oğuzhan KÜLTE