Geldik ki cehenneme dönmekte sanki dünya
Hanilerden bir demete döndü onca hülya
Biliriz durmaz devran, yakar o ateşi
Öfkenin, umutsuzluğun, anlaşılamamışlığın
Her şerre adres gösterenler var ya, yazık
Keşke iğneyi batırabilselerdi ele azıcık
Ateş bu, dumanlanır da döner o öze
Kinle beslenenlerin sonu dumurdur
Yaktılarsa şu hayatı rayihasını bilerek
Gün gelir onları da yakanlar bulunur.

Biz dert edinmedik miydi sönsün diye
Cehaletten, yoksunluktan beslenen
Giderek hayatları geceye eviren harı
Gel gelelim ki yandaş bulmak ne de zor
Bu davaya yürüyenlere baktılar hep hor
Cümlecek ızdıraba düşeceğiz bu şekilde
Bizim üzerimizdeki kudret çok uyarsa da
Hatalardan dönmedikçe değecek elbet kor.

Kimler ki gözyaşından demlenenle huzuru
Sapkın şuurlarında bulduk sanır, yanılır
Gelen gelenedir büyük felaketler yakın
Ne baş kalır gövdede, ne el ne ayak yürür
Bir tek iyinin hatırına devran ayaktadır.
Kimse şerrinden ötürü âbad olacağını
Yaptıkları katı ve onursuz onca kıyımları
Kendilerine alkış tutanlarla birlikte
Bir savruluşun içine girmezler mi
Bir kurtaracak da olmayacak biliriz
Her şeye rağmen biz rahmeti seçeniz.

Ne olursa olsun kalıcı değiliz bu arzda
Belki bir kış, bahar, kim bilir ki yazda
Gidişin seramonidir bu kaçınılamaz
İstesek de o eskilere gidilemez de geri
Kimseler bilmeseler de içten büyümeli
Görkemimiz bizden sonra da esmeli, esmeli
Küçük davaların öznesi olamayız
Onca zorken hayat, nedir bu ihanet
Ariflik işi bu, büyük insanlaradır namzet.

İsteriz ki arttıkça artsın şu özden
Mayamızdan gelip bizi insan kılan
Hayatı gerçek anlamına taşıyacak
Alkışı olmasa da yuhalanmayacak
Gönle ateşi değil huzuru nakşedecek
Vicdanları tertemiz insanlarla belki de
Yarınlar için yeni bir hayat yeşerecek.

Oğuzhan KÜLTE