Neler yaşıyor isek kökü bil ki dünlerde
Durup dururken çıkmaz rüzgâr, esmez seherde
Vardır ya bir tarlası hayatın ister sürülmek
Dayatır kendini hayat hep ister emek.

Ve bitiminde kışlar beklenir bahar
Derede, çaydaki coşku ruha da dolar
Kimisi düşünüp durur öylesine bomboş
Mutluluktan uçar kimi, hayat bu ne hoş.

Doğru işlenmişse dünler, yoksa yolda şer
Asude bir hayat ödüldür, olunur muzaffer
Ya bahta değmişse rahmet, çekilir zahmet
Gelen her gün verir acı, sabırdır keyfeder.

Hani vardır ya bir metin olmak söylemi
Kısmetten yoksuna değmez onun meltemi
Ağzınla da tutsan kuşu pek önemsizdir
Bu minvalde kesilen hesap ne de hoyratça
Böylesi de yaşanılır fakat, her gün angarya.

Gelir mi hiç gönül denen tahakkümlere
Bir kıyafet biçilebilir mi tertemiz sevgiye
Ben ile çıkılmışsa en başta koyu sohbete
Elbette hissiyata değen olur hezeyan
Biz ile çık ki yollara, kanamasın yaran.

Kaskatı kalıplarını kıramayanlar da var
Tam da onlar nedeniyle şu hayat pek dar
Kadrajın içinden cımbızla onları alın
Hayat nasıl da renklenir, şaşırıp bakın.

Biz denen ortaklık ile doğmadı mı değerler
Kimileri bu değeri neden kendinde bildiler
Yerinde var iken susup, dinlemekti kâr
Tane tane de anlatsak, inanın hiçe saydılar.

Hayat dediğimiz zaten koskoca bir yük
Seni senden eden nelerse, durma şimdi bük
İlham olup sana zorda, açmazlarsa kol
Gayret ile sen de ara, bulacaksın yol

Bazen küçük bir söz verir neşeyi de
Kiminde bir başka söz eceldir yerinde
İkisi de bir söz ancak, yankıları farklı
İnsanlar sözlerinin arkasında saklı.

Gölge dedik lakabımıza asla yok kasıt
Düne saplanmadık elbet, etmedik yazık
Acısı da var hayatın umudu da içinde
Umuda sarıldık her dem sevgi özünde…

OğuzhanKÜLTE