Nereden, kimlerden ve ne şekilde belirisiz
Bu sisli perdeyi açar vefa, hem de teklifsiz
İster yönelt onu yaratılana, bul dostluğu
Kainatın efendisiyse O, dolduracaktır boşluğu.

Kimlermiş ki böylesi değerden olur rahatsız
Onunla yola çıkan ve güvenenler olamaz bahtsız
İki heceli bu sözcük nasıl da sırlıdır bilinse
Gurur, kibir şerrinden keşke bir silkelense.

Gidererek mordan siyaha dönerken şu ufuklar
Bahta da düşürmez mi can yakan çok fasıllar
Oysa her deminde hayatın, inceliği saklıyor
Vefadan demlenen yürekler, cana da can katıyor.

Çizilebilir mi hatıra gelmezse dostluğun rengi
İçi ne de anlamsızdır, ruhsuz kalır her ilişki
Bizi daha bir biz eden ne güzel renktir bu
Akılda ve ruhta da bize verir o huşu.

Ansızın gelen müjde, geçmişten demleniştir
Bugüne damga vuran dünkü o işleniştir
İnsan kıymet katan, mekânda da yankıdır
Vefayla bakan gözde neler cevherler saklıdır.

Sıkı sarılmalıdır, özdendir onun yolu
Daima hatırlatır sevgi ile dostluğu
Geçse de onlarca yıl, ne eskir ne eskitir
Vefa ile şu dünya binbir renge devşirir.

Oğuzhan KÜLTE