ne ben isaydım
Meryem’in doğurduğu
çarmıha gerilen
ne sen Züleyha
Yusuf Yusuf diye
bir ömür aşka evrilen

kirli bir çağda
hayal kırıklarıyla yoğrulan
enkazda bulduğum
gözlerine sis perdesi inmiş
yorgun ve hırçın bir kısraktın

içinde öl(dürül)müş
çocuğu arıyordun
asırlar boyu


bilmediğin bir iklimde
görmediğin bir çift göze
delice vuruldun

ben rüzgârların saçlarını
güllerin dikenlerini
serçelerin kanatlarını
nefeslerini kelebeklerin
okşuyordum

fatihası okunmuş
toprağı bol ölüleri
alıp alıp önüme koyuyordun
oysa kapattığım kapıları
cennet dahi olsa
bir daha açmayacağımı bilmiyordun

aldığım her solukta
adını zikrediyordum
avuçlarımı açtığım her anda
duamdın
durmadan durmadan boğuyordun

şüphe sokaklarını
arşınlıyordun adım adım
gecelerce yürüyordun
ama olmayan bir izi sürdüğünü
nedense çok sonra anlıyordun

güçsüzlük sayıyordun ağlamayı
sırtını dayayacağın
bir gölgen bile yoktu
kimliğinden başka

ben ise hayata kayıtsız gibi görünüp
nice dağları eritiyordum gözbebeklerimde bilmiyordun

soruyordun
sordukça açılıyordu
boğazında düğümlenen sözcüklerin iplikleri

hikayelerim yoktu benim
dinlerken gerçeklerimi
derinlerde çok derinlerde
bir çocuk ağlıyordu duyuyordun

ağlama sevincini
paylaşıyordun benimle
sesinden öpüyordum
uzun uzun susuyordun

zamanla çiçeğe yürüyen su misali
kökünden dalına
damarlarında dolaşan
bir panzehire dönüyordum
durup durup
kılcal damarlarından öpüyordum
dudaklarımda şiire dönüyordu

mürekkebini dilime emziriyordum şiirin
sana anne oluyordum
her gece uyumadan
meleklerini sağlı sollu
başucuna konduruyordum
seni uyuyor
sana uyanıyordum

gözlerin karanlığıma kandil
sonsuzluğa uzanan yol gözlerin

açtım iki yana kollarımı
göğsüm sana mabed
gel ve koy başını
bizde dirilsin cennet
yürüyelim aşka ilelebet

Necat Uslu