dokuz doğurdum
hasretin çemberinde gün sayarken
ölmüş zamanların koynunda

yoktun
tuttum adını bilmediğim
bütün güzel nesnelere
adını koydum

sustum gecelerce
kulak kesildim kelebek kanatlarına
kasımpatılara su verdim
yaktım takvim yapraklarını
küllerini göğe savurdum

vahşi bir kedinin ağzından
aldım kanadı kırık serçeyi
ağzımla besledim
yarasına tütün yaprağı koydum
kanat çırptı
koydum pencere pervazına

kitaplar okudum
şiirsiz kaldım
gölgemle konuştum
kazıdım duvarları tırnaklarımla

çırılçıplak bir yaraydım
baktığım aynalarda
dikiş tutmayan
dokunuldukça kanayan

bekleyiş,bekleyiş,bekleyiş...

bir acı nasıl büyütülür öğrendim
nasıl sevilir bir yara
yardan ayrı yöne düşmeyen

depremler gördüm
işkenceler...
kovuldum bütün yerleşim yerlerinden
aldım kendime bir köy kurdum
herkesten uzakta
adını sen koydum

yüksek duvarlar ördüm
senden gayrısına
içimde büyüttüğüm
o saf çocuktun arya

kandilim
can suyum
işlemeli mendilim
şiir kuyum

yağmur bulutum
uzağımda yakınım
çöl çıkınım
hasret kuyum

saçlarının kokusu karışmış
sonbahar rüzgarlarına
annen seni doğurmuş olmalı
bu hazan ayında
kehribar akşamlarda
ondan böyle güzel kokuyor
dokunduğum ne varsa

uzat ellerini arya
çocuk olalım
koşalım çıplak ayaklarımızla
sevda topraklarında

-bak mavi bir uçurtma dalgalanıyor havada-


Necat Uslu


Değer verip sayfama gelen
Şiirimi okuyan,beğenen,favorisine alan herkese
Şiirimi güne layık gören değerli seçki kuruluna
Teşekkürlerimle ...