gök yarıldı
çöktü matem bulutları şehre
yerden beyaz bembeyaz kanatlarla
bir melek havalandı göğe
serçe suretinde
bir çift göz kapandı
yankılandı avazım
kalbimin dehlizlerinde
duyan olmadı
kapandı perde

bir yarayı dolaştırıyorum günlerdir
açık bir yarayı içimde
örtüyorum üstünü tebessümle
görmesinler diye

tükendi tırnaklarım
şimdi dudaklarımı kemiriyorum
tırnaklarım yerine
koyacak yer bulamıyorum ellerime

gözlerim ateşten kâse
yanıyor,yanıyor,yanıyor
örtemiyor acımı hiçbir gece
bir yara durmadan kanıyor

üşüyor mevsim
üşüyor şehir
üşüyor içim
üşüyor takvim
sesine değmeyen sesim üşüyor

-içimde büyüttüğüm sen sığmıyor hiçbir yere-

deli gibi dolaşıyorum sokakları
sevdiğim sonbaharın yaprak hışırtıları
artık küfür gibi geliyor benliğime

bir dua kadar yakınsın
çocukluğum kadar uzak

şimdi teninde mermer soğukluğu
toprak huzuru
acı kere acı
bırakıp gittin çocukluğu

yokluğun ensemde namlu
dilimde cam kırıkları
dinmeyen ateş içimde

şimdi sen uzak iklimlerde
ben yokluğunun cehenneminde
iki büklüm bir çocuk ağlıyor içimde

-hani,hani o minnacık ellerin nerde-
...

Necat Uslu