bulduğum vahaydın
kaybolduğum çölde
dokundun asırlık susuzluğuma
beni böl,suskunluğumu sar arya

kimseler bilmezdi
bir ürpertiydim
kelebek kanatlarında
ilmek ilmek öpmeye geldim
içindeki can kırıklarını
and içen dudaklarımla

hatim hatim okuyorum gözlerini
günahlarımı asıyorum
incecik ipek gerdanına
su veriyorsun serçelere
yorgun omuzlarındaki çukurlarda

hasret yumru yumru
takılı boğazımda
uykusuzluğum akıyor
gözlerinden gecelerin
karışıyor içimde çalkalanan
kuduran denize gözyaşlarım

bekleyiş diyorum bekleyiş
kağıt kesiği damarlarımda
umuda göz kırpan yarınların
uzayan bir ağıda dönüşmesi

ifritler sarıyor boşluğunu
devleşiyor gölgem
zebani duvarlarda
yokluğun gayya
tut ellerimi arya
düşeceğim yoksa
içimdeki korkunç boşluğa

sondan başlıyorum
okuduğum kitaplara
gerisin geri yürüyorum
arşınladığım kaldırımları

ayaklarım yorgun
koyacak yer bulamıyorum ellerimi
hırıltılarla dolu göğsüm
duman duman akıyor sana arya

ağaçlar sonbahara
kuşlar göçe hazırlanıyor
içimde kışla baharın
kıran kırana savaşı
sarsıyor arşı
ciğerlerim paramparça

bir yangın ki
sarar alemi
ne liman kalır
ne deniz
ne gemi
koca bir dağ yokluyor sinemi

-bırakırsam ellerini,çekilecek çocukluğunun ipi arya-

Necat Uslu