ağlayamıyorum diyorsun ağlayamıyorum
ne büyük bir ceza diyorum
-fısıltıyla-
duyuyorsun

derin bir sessizlik
başlıyor sonra
oysa gözlerin
cümle derde deva ecza
bilmiyorsun

sen sesime sığınıyorsun
denizaşırı
göğsüme dar geliyor dünya
yaralı bir çift turna
kanat çırpıyor göğe
kaburgalarımın çıtırtılarını
duymuyorsun

yalın ayak koşuyorsun
bir manastırdan
kanayan dizlerinden öpüyorum
büyüyorsun

kırık bir tebessüm dudaklarında
yaptığım aynı şakaya
defalarca
ağız dolusu
gülüyorsun

incinen bir gelincik hüznü
doluyor gözlerine
annen oluyorum sonra
kokluyorum avuç içlerini
sığmıyor kalbin
göğüs kafesine
koşuyorsun

bir öfke çiçeği büyümüş
koynunda yıllarca
şüphe sokağından geçiyorsun
şakaklarında kadim bir ağrı
kalbime tünüyorsun
serçe gibi titriyorsun
görmüyorsun

indir yükünü diyorum
kanatların kırık
sen kendini kartal gibi görüyorsun
nefes al diyorum nefes al
acı acı inliyorsun

omuzlarım dağ
gözlerim ova
göğsüm seccade
günah çesmesi parmaklarım
atlasında geziniyorsun tenimin
çocukluğunu arıyorsun

ceplerimde bilyeler rengarenk
arkamda sakladığım
masmavi bir uçurtma
fesleğen kokusu boynumda

bekliyorum seni orada
insanoğlunun kirli ellerinin değmediği
o sonsuz ütopyada

ses veriyorum
şiir dersem çık
şair dersem çıkma
umut kanat çırpıyor

sen hep yarın kal ömrümde
sana yetişebilme ümidim olsun çocuk

gaipten bir ses duyuluyor
“şiirrrrrr”

koş hadi koş çocukluğuna
sarıl boynuma
ağla,ağla,ağla
başka türlü çekilmez
şu köhne dünya

Necat Uslu