maktulüydün doğurduğun
bütün aşkların
gözlerinden vuruluyordu gece
sığınacak gök bulamayan
göçmen kuşların kanatlarıyla


alacakaranlığında tenimin
gezinen parmak uçların
kadim bir yaraya dokunur gibi
bilinmeyen bir yolu yürüyordu usulca

ben çöle vurgun
hırçın ve asi
soluğun boynumda
dağ esintisi

denizin uğultusu kulaklarımızda
ürperen ay gökte
bozuk bir sarkaç

sonsuz galaksiler
zamansız kayan yıldızlar
samanyolu geçiyordu
gözlerimizden

tutunacak dalımız yoktu
şiirden ve aşktan başka
sürgündük,tutuklu hayatlarımızda

dudak kenarlarımızda
teyelli tebessümler
bastıramıyordu içimizdeki acıları
söylediğimiz her şarkıda
ele veriyordu bizi
çırılçıplak bir yalnızlık

hünerliydik
tekil yaşayıp
çoğul acılar doğurmakta
bu dünya müebbet ceza

kırılmalar
kırılmalar
kırılmalar
derin fay çatlaklarını
kapatamıyordu
hiçbir ecza

sızıyordu elem
en savunmasız yerlerimizden
kaburgalarımızda peygamber sabrı

öldürüyorduk bir şeyleri
Tanrım ama neyi
bilmiyorduk,bilemiyorduk
bildiğimiz tek şey vardı
terk edemiyorduk inceliği

büyüdükçe büyüyordu gözbebekleri gecenin

sen vahşi bir kısraktın
ben çılgın bedevi
saçlarından sızan huzmeleri ellerime doladığım

yankılandı kırbaç sesleri
aydınlandı oda
söndü titrek mum alevleri
dişlerim boynunda

sustun,ehlileştin
başın omzumda
yavru bir kedi gibi
sokuldun koynuma

ciğerlerimizde cenk
ateş ve su
cennet ve cehennem
esti bir rüzgâr inceden

su uyudu
söndü ateş
kırbaç soğudu

-iki yabancıydık oysa,köklerimiz kalu bela’da-

Necat Uslu