Ve yeni bir zamansız zamanın eşiğindeyiz, ellerimiz avuç
içlerimizin boşluğunu yokluyor, çocuğun eli kadar küçüldü ellerin avuçlarımda
bıraksam ellerini kaybolup gideceksin şehrin ortasında.

Düşüncesizce Bırakmak Birlikte doldurduğumuz kalplerimize
ihanet değil mi?

Yaşamak ölüme direnmek değil miydi? Kalbimiz diren derken
bedenlerimizin  direncini kaybettiği
andayız,  seninle beni taşıyamayan bir
dünya değildi kalbimiz, biz kaybedersek bir birimizi içimizdeki çocukların
ihtiyarlık halleriyle geçireceğiz geriye kalan ömrümüzü.


Sevmeye bir bahanemiz olmalı birlikte bulmalıyız bu
sorunun yanıtını bir imtihan ise bu dünyanın amacı birlikte vermeliyiz
sınavımızı.


Ufuklar bizi kandırmasın hiçbir insan yoktur ki ufuktaki
hayaline kadar ulaşmış olsun, ufuklar yaklaştıkça  bizden kaçarlar birbirimize ufuklaşmak neden?

Varmıydı yoksa ufuktaki güneşe ulaşan gökyüzündeki
yıldızlarla dost olan,

Hem biz yapamayız ayrılık türküleri yer bitirir bizi onun
için sımsıkı tutmalıyız ellerimizi avuç içi boşluklarımızı doldurmalıyız çünkü
bizden başkası tam anlayamaz bizi.

Ayrılığın kolay olacağını sanıyoruz oysa en zor şeydir
ayrılık, ilk başta da birlikteliğimiz ne kadar kolay gelmişti bize, şu an
zorlanıyorsak ayrılıktan sonra kat kat fazlasıyla karşılaşacağız.



 



Ve Sonrası

Karamsar kelimelerle süslenecek tüm sözcüklerimiz, şu
anda bize mutluluk veren kelimeleri çıkaracağız lugatimizden buna mutluluk
kelimesinden başlayacağız.


Gökyüzünün iç huzuru veren mavisi bile gönlümüze huzur
vermeyecek sonra huzuru çıkaracağız hayatımızdan.

Yağmur tanelerini izlemeyi sevmeyeceğiz  sevgiyi çıkaracağız hayatımızdan ve en kötüsü
yağmurda ıslanınca yağmura öfkeleneceğiz ama öfkeyi asla çıkaramayacağız çünkü
bizim yaşam kaynağımız olacak öfke.

Önce sen bana öfkeleneceksin zamanla kendine
öfkeleneceksin,bu kadar duygunun ipini çekmek yerine sımsıkı tut elimden boşluk
kalmasın aramızda.


Çocukla çocuk olmayı seninle öğrendim   şimdi
çocukluk yapamıyorum çocukluk yapıp bıraksak ellerimizi bir daha çocuk olamadan
kaybolup gideceğiz ve büyüyeceğiz bir daha küçülmek imkansız olacak.

Ve yine zamansız yakalandık ayrılığa duymak istemiyorsun
söylediklerimi ama aklında kalsın son sözlerim bir gün bu söylediklerimi duymak
için can atacaksın dedim ya bu saatten sonra büyüyeceğiz ve bu sözler çocukça
bir halle söylenmiş sözler olarak kalacak büyüyünce sözylenemeyecek sözlere
hasret kalarak yaşayacağız ve bir gün hasretliği de lügatimizden çıkarmak için
sadece ölebileceğiz.

Mehmet Kırış