Beni hep gözyaşlarına mahkum ettiler gülüm.
Taptazeyken umutlarım gençliğim,yalnızlığa attılar,
Gençliğim baksam resimlerde durur.

Beni ateşlere attılar,korlarda yaktılar gülüm,
Konuşmaya bile hasret, hep susturdular.
Karanlık pencerelerde, karanlıklara anlattım acıları
Dostlar el birliği ile, yıktılar umutlarımı.

Beni her güzelliğe hasret bıraktılar gülüm,
Gözyaşlarım bir çağlayan gibi, sokaklara aktı.
Kabuslarla geçti ömrüm,gülmedi yüzüm...
Dostlar kurşuna dizdi,hayallerimi bile çok gördü !

Karlar yağdı saçlarıma,gözlerimde sağnaklar,
Dost diye sarıldığım ellerden yedim hep tokatları,
Beni her mutluluğa hasret bıraktılar gülüm...
Ağlamak bile yasaktı, gülmeyi unuttum.

O,hep dost sandıklarım,
Tuz biber ektiler yaralarıma,
Ve, her şeyden yoksun bıraktılar...acıları yüreğime
Mahkum ettiler beni,umutsuz bir yaşama ,insafsızca.