/ boşuna eskitmemiş şair prangaları /


Sen gideli ne çok oldu Rose
iki gözümün hasreti


sen gittin ya
kim bilir kaç gemi kalktı Bostanlı iskelesinden
sarmaşık güller kaç kez sürgün verdi kim bilir
kaç bebek doğdu
kaç sala verildi mevlana camisinden
ve ben
her aklıma geldiğinde
kaç kez öldüm kim bilir


yokluğun kupkuru bir toprak
ne eksem yeşermiyor
yokluğun kirpiklerimde taşıdığım
iki kara bulut
ne tarafa baksam buğulanıyor


garip bir şey bu
insan bu denli özlerken unutur mu
unutuyorum Rose
şu sıralar her şeyi unutuyorum zaten
kuşlara ekmek vermeyi
kedileri sevmeyi
çiçekleri sulamayı


seni de unutuyorum bazen
unuttuğum tüm sevinçlerim gibi


akşamları martılar geliyor mahalleye
bir duysan çığlık çığlığa bir senfoni
sana sesleniyorum işte o an
yanılmışız be Rose diyorum
meğer martılar da vazgeçermiş denizden
boşuna bekledin o hayırsızı



kuru bir yaprak gibi ufalanıyorsun avuçlarımda
sıkıca yumarken ellerimi
imbat bir kez daha alıp götürüyor seni
çocuk gibi büzülüyor dudaklarım
sönüyor içimin kandilleri


çok tuhaf
bir resim keser mi
insanın şah damarını...