“……biri kıssa diyorum
şu sensizliğin sesini
ben de geceyi giydim üzerime
ve hiç bu kadar iyi duymamıştım
kaldırım taşlarının fısıltısını
illa kopacaksa kıyamet
bir bebek ağlasın önce
sarılıp birbirimize doya doya korkalım
kanatları yaşlanıp denize veda etse de martı
deniz uzanıp sarmaşık gibi dolanmalı boynuna
yani bir manası olmalı her acının….”

dimağıma lezzet bırakan harika bir şiir tattım.
Sayısız kelimeler katarından bu güzellikleri avlayan avcıyı selamlıyorum.
Ve diyorum ki;
bazen nasıl da örseler sessizliğin sesi insanı bilirim
ve geceyi giymek kara bir yazgı gibi…

uzak endişelere takılıp kalır da insan
kaybeder içinde kopan kıyametleri
oysa her an bir heyelan
her an eriyip akmaktadır zaman…

nasıl da kalabalığım bu günlerde
her şey üstüme üstüme geliyor
ıssızlık hücresinde

yaşlanmak her şeyin kaderi denir
dostluk
sevgi
ve hayat
bunca yılın yapraklarını eskiterek öğrendim ki
duygu eskimezmiş heyhat…