benim ona baktığım gibi bakmıyor
sıkılı dişleri arasında öfkeli sesi.
teninde benek benek zehirli çiçeklere yakışan renkler
geldiģini haber eden, şüpheli bir illet
git diyor gitmiyorum
zorlada olsa hayatının bekleme salonundayım


düşlerim de sensizlik uçsuz bucaksız bir yer
yalnızlığı dinledim bugün
kalem serzenişte
akşam üzeri
uzaklara bakıyorum
binalar arasında en uzak ’bulutlar’
izlemek ilgimi çekiyor
ışıklar içinde, narin, soģuk renklerde
gitmek için huzurlu bir yere benziyor


kaybettiğini anlatan şairlerin kaderini yaşamamak için
deneyler denedim
hala ümit var
siz yinede bana aranızda bir yer açın.


savaşlar açılmış bir yandan
stratejik bir kaygıyla çekilmek istedim
her hamlenin farkında
umurunda olmasam da
savaşmadan gitmemi istemez



ağır ve sancılı olacak kaybedersem
içimde bir his öğüt verir gibi;
kaç kurtar kendini,
son akıl zerelleri yitmeden,
gitmiş olmanın kolaylığına var,
sonunu bekleme,
bu teslim olmuş,
kurbanlık hallerinden vazgeç...diyor


afyonlu bir baģımlılıkla tutunuyorum
kaybetmek kaçınılmaz
benliğim kendine ihanet içinde
sensiz yaşanabilecek anlara kırıyorum direksiyonu
bir su kenarı
bir parça manzara
keyif almayı ümid ettiğim
son çırpınışlar
boynuma bıraktığın yokluģun izleri
söküp atamıyorum