bir gölgede görmüştüm onu
rüzgârla kıpırdayan bir perde gibiydi
bazen açılır,
bazen sadece ses verir
ama içine girilmezdi

gözleri
yeşilin başka bir tonu
toprağa yakın, ama köke değil
ıslaktı
ama yağmurdan mı
yoksa içinden taşanlardan mı, bilemedim

konuşmazdı fazla
ama suskunluğu bin anlam taşırdı
bir şey gizliyordu,
belki bir başka el
belki de gecikmiş bir özür

bir zamanlar
ona kapılmış biri vardı burada
adını anmam
çünkü isimler sihri bozar
ama onunla geçen zaman
saat değil, büyüydü
kendi isteğiyle tutulmuştu bir kafese
gümüş gibi parlardı
ama pas da tutardı

ve sonra
bir gün
geçti içimden
bir serinlik gibi
kurtuldum sandım
ama hâlâ
kendi içimde tutuyordum izini

yalanlar vardı
ama rüyaya benzerdi hepsi
uyanmak acıydı
ama güzeldi de

şimdi
o perdeden hâlâ bir ses geliyor
ne dediğini anlamıyorum
ama şiir orada başlıyor