Bu şiir, gecenin ve belleğin sınırlarında dolaşan, hem var olan hem de ulaşılamayan bir varlığa dair mistik ve soyut bir arayışı dile getirir. Şair, aşk ya da bir hatıranın siluetini, geceyle, ay ışığıyla ve fısıltıyla iç içe geçirerek anlatır.
Şiirin merkezinde, tam olarak kavranamayan ama varlığı hissedilen bir figür vardır. “Yakalamaya çalışırsın ama her seferinde bir adım geride kalır” dizesi, bu varlığın hayal ile gerçek arasında gidip geldiğini anlatır.

"Gece yarısında adını unuturum" ifadesiyle, zamanın silici gücü ve unutmanın yarattığı boşluk öne çıkar; ama o varlık hâlâ ayın kıvrımında, yani bilinçaltının aydınlanamayan yerlerinde saklıdır.

Ruhsal bir geçit: "Ruhun ayazında kaybolan bir geçit" dizesi, içsel derinlikteki kırılgan, belirsiz bir duyguya ya da insani boşluğa işaret eder.

Sessizliğin dili: Şiirin tamamı, ses yerine fısıltı, esinti ve suskunluk üzerinden bir anlam yaratır. Şair, seslenmek yerine sezinletmeyi tercih eder.
Zamanla silinen ama içte bir esinti gibi kalan duyguların ve varlıkların izini süren, geceye ve bilinçaltına yazılmış narin bir ağıttır.
Varla yok arasında, dokunulmaz ama hissedilir bir "kıvrım"a yazılmış sessiz bir çağrıdır.
Emeğinize sağlık, selam ile

Günümün şiiri👏🏻🌼