Anne! yıkıldı aklımın sağlam surları
her yanda savaş
her yönde ölüm
rüzgarı uğuldatan kifayetsiz acılar kurşunluyor güneşi
siyah
simsiyah melodiler kulağımda
canım çok yanıyor
kiminin kartondan şefkatli şatosu var
kiminin çatısız konağı, kaldırım kuytu yerlerinde
kimi gökdelen gölgesinde
derin uykudayız
soğuk ,
çok soğuk üşüyoruz anne!



ölüm çukuru gözlerimiz
küfürler ufaladık, savurduk geçmiş zamanlara
sokakların kilidi yok
hayallerimiz çalındı kimsesizliğin ocağında
serseri suretler var şimdi ufkumuzda
gururdan ağlamak zor
korku ölümü dilettiriyor anne !


anne ! hadi dokun içimdeki kordan heykele
durdur kalbimdeki isyandan akını
ve hatırlat yazılmamış barış kitaplarını, sevgi masallarını
kazı tırnaklarınla zihnimden anıları
çıkar ruhumdan
kan kokulu, kirli sahnelerin donuk fotoğraflarını
adımı aşk koy umut koy
adımı sevgi koy
adımı barış koy
ANNE !