Gül yüzünün gölgesiydi temennim
Gözlerinde yaşamaksa devletim
Ruhuna dolup kalbinde yanmasam da
Avuçlarına gömülmekti hayalim
Olmadı, gülmedi ki bir kez bahtım
Kaçtım senden, dünyanın hengamesinden
Yalnızdım kalabalıklarda
Kimsesizliği de iyi bilirim
Tam da bu yüzden öldürmez beni
Dönüp arkana bakmadan çekip gidişin
Acının kucağında emzirilmişim
Tahir’i Zühre’yi
Aslı’yı Kerem’i
Hem Mem u Zin’i
Mutlu bitmeyen bütün hikayeleri
Satır satır ezberlemişim
Koymaz ha bana gidişin
Düşmem viranelere bir daha
Bilmez misin gül yüzlüm
Değil bu beni ilk öldürüşün

Bu yüreğe çok gelmez gidişin
Vedaların hem elvedaların aktörüyüm ben
Kırıktır kalbim döküktür yüzüm
Azapla geçer gecem gündüzüm
Korkma itiver gönlünün uçurumundan
Düştüğüm yer
Bil ki sensiz cehennemimdir benim

Kalbime düşen
Kalbimden düşen sevdam
Ağlama sen
Hıçkırıkların duyulmasın
Gidince mabedinden
Kuruyup kalmam öylece
Kahrını öğrettin sindire sindire
Ki göğsümde saplı duran
Bu kaçıncı paslı sancı
Ben,
Uğruna dünyayı yakan adam
Ateşlerde yürüdüm yalın ayak
Cam doğradılar içime
Şikayet etmedim
Derman da aramadım
Hiçbir vakit derdime

Aşkın güzergahında
Galip Dede’nin postuna oturmuşum
Ateşten denizleri
Canım yanmadan
Bir ah etmeden
Kulaç kulaç geçmişim
Şimdi yıkmaz beni gidişin
Bir kez selam okundu
Yaranım kıldı namazımı
Bir kez öldüm ve gömüldüm
Yakmaz gayrı ayrılığın ateşi
Baharımda kaybettim ben o güneşi
Bundan gayrı
Gül bahçeleri, sonsuz mavilikler
Bütün aydınlıklar senin olsun
Karanlıklarsa benim
Söndü ruhum
Dahası toprağa bakıyor kalbim…