bir çocuğu arıyor bütün eller
o çocuk ki
eskimiş yeryüzü kadınlarının
ve eskimiş yeryüzü adamlarının
dipdiri hayaleti
tutundu mu, yüreğinin dört gözüyle tutunur
düş ekip, hayal biçer
nane yakıp, su kavurur
her gün yeniden doğar
her an bir daha vurulur
şöyle bir yer açılsın hele hayata
çarşı pazar betonlarından
fabrika bacalarından
bir kilimin düpedüz eksikliğinden gelir
daralır
azalır
ama tükenmez

en gizli günahlarımız üzere bulur bizi çocuk
derin uçurum ağızlarından yakalar
bir kafada karar kılmış kırkayak sürüsünden
dişlenmiş elma gürültüsünden
gündüzden ve geceden
huysuz atomlarını bir ortaçağ yayının
kendi iç denizlerinde dalgalandıran
gerilen, kasılan
ve kurtulan...
geçti mi bilinmez çölleri
ve yüksek dağ buzullarını
ardında ilk yollar
kan kurusu yaralar

sanki evleri böyle birbirine
daha rahat bir ölüm için
yaklaştırmamışız gibi
iyiliksiz evrenler yaratan
siyahı beyazla geçip
bütün kırmızılarda duran insanlığımız
ölümden korkmadı
varolmaktan korktuğu kadar