Bu kadar erkendi
Yarısından tuttuğum hayat
Ve en başında kendimden vazgeçmişliğim


Yanlış anahtarla zorladığım kapın
Her defasında yüzüme çarpılan
Tuzu eksik yerimden kemirirken
Geç kalmışlığımın
Tarih öncesi örümceği
Benim kadar sert kabuklu

Ruhumdan dilime yolu sapmayan
İki cümle zorluğunda
Kırk kere düğümlenip açamadığım
Yaşa diye sana verip
Bir daha alamadığım
Nefesime yabancılığım

Belki bin tane güneşin ısıtamayacağı
Parmaklarının geçmediği ellerimi
Üstelik bir kibrit lavında buzu çözülecekken
İlk ellerimden kanamam


Vazgeçmişken
Evrenin kaldırımlarında yalnız
Bir çocuğun korkuyu kaçırdığı ıslığında
Ayaklarımın
Yine ezber topraklarına döndüğü an
Gurur bir kayıp daha yaşıyordu



Uçmaktan yorulan kuşlar
Atmacanın ağzında intihar ederken
Bu kadar erken
Belki gitmek
Sonsuz kere kalmak için...