Yorgunduk
hepimiz fazlasıyla yorgun
her şey alışagelmiş tekrar artığı gibi
nedensiz garip bir sızı çöreklenince göğüs boşluğuna
ansızın sorguluyorsun dayanılmaz sandığın acıları


ne ağlatabilir ki bir insanı kolayca
en çok ne çaresiz kılar ellerini omuzdan kırmaya
neredeyse hiç görmediğin
uykuda yanlarından geçip gittiğin gerçekleri
senin sıkıntın daha büyük ağrı
daha korkunç yangınlarda erimiş tükenmiş hayatın
oyalandık kendimize gidip gelmekle

büyük adamlar onlar
büyümemiş çocuklar onlar
sonra ihtiyarlar
hala ekmek peşinde koşarken düşen
yoksulluğun portresini tamamlayan
durgun susuşlar


iyice anladım
bir takım bekleyişler sarımtırak yüzümüzde soğuk ölüm gölgesi
bütün bu olup bitenler sadece artçı deprem
kuru bir ağaç gibi içimizin merası çöl kokan
volkan yutup lav püskürten
ateşli hastalık sefili nefesimiz
iyi niyetli biraz huzur örtermisiniz üzerimize
dünya çok soğuk
üşüyoruz...