Gece solar parmak uclarında,
Sonra bir sancı başlar,
Bir sokağın tavanı çöker,
Maviye sevdalı düşlerinin üstüne.
Yoksulluğu sen olan sevdalar,
Yokluğuna sığınır.
Bir gece vakti.

Ve tüm kelimeler anlamını yitirir.
Yitik bir kent olursun.
Kuşlar da konmaz,
Çam kokulu dallarına.

Gece sarar dört bir tarafını,
Mevsimler hep kışta kalır.
Zambak kokuları terketmiştir kenti,
Papatya’lar açmaz,
Lale’ler, sümbül’ler,
Ve yasemin’ler,
Birer birer solmuştur,
Ve özlem vapuru gibi,
Sevdaya tutulmuşsundur,
Bir bulutun,
En körpe yağmur damlasında.

İlk güne uyanan güneş gibi,
İlk ayak sesleri,
Kapı gıcırdaması,
Ve telaşlı bir kelebek gibi,
Tanışmak istemişsindir yaşamla.
Bütün mavilikleri göğsüne bağlar gibi.

Yorgun gözlerden düşmüssündür,
Bir sevdanın emektarlığına.
Hiç durmadan,
Hiç yorulmadan,
Sermişsindir,
Yüreğini bir korkunun seslerine.
Ve sende bilirsin,
Hiç bir karanlık, aydınlanmadan bitmez.
Sen güneş ışınlarıydın gecemin,
Ben meryem ananın ülkesiydim.
Yakamoz olup düştün kollarıma,
Yüreğime yazılmış bir kitap gibi.

İbrahim Dalkılıç
27/06/2015