Bir çizgi daha çektim biterken gün,
Kalem hiç tereddüt etmedi.
Gün biterken,sen de bitiyordun azar azar..
Bu kaçıncı yalanın saymayı unuttum.
Gelme bir daha istemem sil at beni de senden!
Alıştırdın zaten sensizliğe..
Resimlerin vardı hasret giderdiğim,teselli bulduğum.
Artık yoklar silip attım hepsini..
Sonra bitirdim olan umutlarımı,
Şimdi dilimde bir şarkı var beni anlatan..
Ara ara dinliyorum hüzün çökünce,
Sonra atıyorum kendimi bir yerlere,
Uzayıp giden gün de solarken güneş,
Geceye bırakır yerini..
Sen de karanlıklar içinde kaybolup gidersin..
Gün doğar yeniden görür müyüz bilinmez..
Ama biliyorum ki o gün de sen olmayacaksın!
Tükenirken umutlar bir bir,
Sen hangi yalanın kurgusundasın kim bilir?
Yıktığınla övünme! Bırak viran kalsın,kanatma kabuk tutmuş yarayı..
İçinden gelen sese kulak ver,dinle orayı..
O öyle yüce bir dağ ki kimseler erişemez senden başka,
Şimdi otur bir aynanın karşısına bak kendine şöyle bir zaman,
Yıkılan umutlarda ara kendini,
Şimdi tükenirken ben,biten güne eşlik ederken,
Kır şimdi önündeki aynayı,
Kırık parçalarda gör kendini bir bir..
Her parçada ayrı sen olacaksın!
Kendi hikayeni okuyacaksın,geçmişten bu güne..
Ve sen ayaklarının dibine düşen parçada göreceksin beni..


Mehmet DEMİR