Nasıralı İsa’nın güzel Allah’ı
kimsesiz, çaresizim
üşüyorum da üstelik
yol el ediyor uzaktan,
yeşil, yeşil... kol, kol...
yumuşacık ıhlamur kokuları içinde
düşümde beyaz yüzlü bir kadın
güzel gözlü çocuklarım
bayram namazlarına uyanıyoruz beraber
şehirde sokak lambaları
şafak, şafak atıyor kalabalık
suya batırılmış bir kibrit çöpünün kendi iç çığlığıyım
ahşap bir çöl radyosu sıkıntısıyım
ardım sıra minareler, buzdolabı kartonları
herkese selam veriyor başım, ellerim...
kubbeli kapılardan geçiyorum
bir çift yalnızlık kopup kanatlanıyor
kayboluyorum kalabalığın içinde

sonra beni soruyorlar, “nasılım” diye
iki ile üç beş ediyormuş, bazen de altı
(saf, saf diziliyoruz düz çizgiler halinde)
“doğrudur” diyorum
gücüm yetmiyor her şeyi değiştirmeye
(bakıyorum, bulamıyorum Allah’ım,
senin çizdiğin düz çizgiler nerede?
derken topal bir sokak kedisi bana benziyor
ben kör bir sokak kedisine
şekilsiz bir su birikintisine
köşem yok, bucağım yok
sığmıyorum hiç bir şeye
içim acıyor, annem geliyor aklıma,
çocukluğum kendi üzerine kapanıyor
ağlıyorum...)
“iyilik” diyorum... iyi oluyorum

güzel İbrahim’in güzel Allah’ı
yakamı bırakmıyor yaşamak
uyumak, uyanmak, nefes almak...
dünya dönüyor, durmuyor elbet
camiler bir dolup bir boşalıyor
meydanlar bir dolup bir boşalıyor
meydanlar mahşer meydanı
dilim varmıyor söylemeye
ne var ki yürüsem yol...
koşsam, bütün o soluk alıp vermeler
kurumuş bir ağacın kurşun rengi dalları
yakışıksız bir hasretlik
güneşler yine doğuyor ev önlerine
yol el ediyor sonra uzaktan
çağırıyor usul, usul
“gel, ne olursan ol... gel”
kıskanırım kulluğumu
saf tutamam hiç kimseyle

Mekke’nin, Medine’nin
“Güneşin bütün doğuş yerlerinin”
şimdiyle, sonranın güzel Allah’ı
insan güler, bilirim. insan ağlar...
söyleyip, susar
yıkılıp düşer
doğrulup kalkar
ama insan!
insan işte...
tastamam bir acıyla nasıl da yaşar?

yalın ayak sürgün geldim dünyaya
demir çarık, kıl çorap... çaresiz yürüyorum
gündüz düşüne dalıp, gece uyanıyorum
gurbet canıma yetti
ha yandım, yanıyorum

yol el ediyor uzaktan
yolcuyum yürüyorum...