Uzun bir hikayeyi beraber yazdık seninle..
Tüm engellere meydan okurcasına isyankar
Karşı çıkanları umursamayacak kadar cesaretliydik..

Bir varmıslarla bir yokmuşlarla da başlamamıştı bu hikaye..
Kavgalarla tartışmalarla göz yaşlarıyla başladı bu asi sevda.
Bak hemen değişti yüzündeki ifade
Asma suratını bana..
Tavır koyma asi diyorum diye..

Bu sevdanın adına en uygun kelime belki de oydu..
Hırçın kıskanç öfkeli ve hep bir sitemli bir aşkın adı daha başka ne olabilirdi ki ?
Alışılmış kelimeler bizi anlatmaya yetmezdi..
Biz seninle kalıplara süslü kelimelere canımlara cicimlere fazlasıyla doymustuk zaten..
Farklı olmalıydık ve farkımız da kahkahalara yer olmamalıydı.

Gülmek bizim için gönderilmiş bir hediye değildi.
Nezaman niyet etsek heveslensek o kara bulut cökerdi üzerimize..
Öfke yıldırımları düşerdi bir bir
Ardından adına gözyaşı denilen yağmurlar yağardı..

Biz seninle biz olmaya ne zaman niyet etsek bir çocuk ağlardı sanki..
Kendimizi unutup onu avutmaya çalışırken biz yine bir olamazdık..
Arada konuşurken gülüslerin olurdu ..
İçim gülümserdi yüzün gözümün önünde belirirdi..
Sımsıkı sarılmak ellerimle yüzüne dokunmak ve belki de öpmek isterdim o an seni..

İçim giderdi de çaresizlik boynumu da bükerdi.
Ah hayat ışığım nasılda özledim seni bir bilsen..
Şimdi bunları yazarken sana nasılda hasretim..
Ve nasılda korkuyorum..
Birini kaybetme korkusu öyle acı verici ki..
Daha ne cümleler yazmak isteyip susmak
Yüreğindekileri kaleme dökememek
Adini her duyduğumda yutkunmak ne zor...