Perde kapansın
Sahne sonu ve kimsesiz çocuk
Baş ağrısından kıvranan çürük elmalar seçiyorum
Bir ızdırap mıdır çiçeklerin soluşu
Yutkunmadan düşünüyorum gün ötesini

Aşk kadife kumaşlara serilir
İranlı bir kadın ağlayarak sokaklara düşer
Çok doğal değil mi ağlamak
Nasılsa bugün yağmur yağmayacak
Bir teras katında gökyüzüne dokundum
İçi sıcak mavi
Yüzü çizilmemiş heykeller
Şimdi şuradan geçtiler
Şimdi bulvarda unutuluyorum

Bisikletim vardı çocukken
Köprüye düşürdüğüm ritmik şimşek portresi
Gözüm yükseğe değerse
En kötü ihtimalle en kötüsünü seçiyorum

Bu kadim ağaç yaşlandığında
Kuytu saçlarında rüzgar
Kirpiklerine takılan Kasımpatı
Sevişmenin anayasaya aykırı olduğu dönemdeyiz

Bu kez şehir meydanında sevişmeliyiz
Bu kez şehir meydanında sevişmeliyiz!

Seni kalabalıkta seçemiyorum
Kuşkonmaz Pasajı’nda olağan ay sonu
Cebimde kalmış unutulmuşluk hissi
Bütün varlığımla
ve klaksonsuz bisikletimle
Gün ötesinde
Gökyüzüne elledim
Ellerim hala ıslak
Sonsuz baharın sonunda
Kış tahvilleri
Hüsran erteleri yüksek sosyete
Nakış işler gibi seviyorum arifeleri
Bilinmez sessizlikleri
Çiçeğin solması bundan mıdır
Bana kalırsa bir ızdıraptır çiçeklerin solması
Günden güne unutulması