hasretin esaretinde çapraz ateş altında yüreğim
düşlerimin anlamı yok gölgeler sararken benliğimi


..................................................................


üşüyor anılarım avuçlarımda tek tek şimdi
yalın sayıklamalar arasında geçerken gecelerim
o ruhumu saran efsunlu gözlerinde olmasa çavreş
yağlı bir urganın ucunda son bulurdu ümitlerim



ki ...bütün rüyalarım


doğan her gün sancılı sabahlara taşırdı beni
buz kesmiş anılar takılırken bileklerime bir bir
dudaklarımdan yalın ve sessiz bir çığlık düşerken
küf kokulu köşelerde umutlarımız bekleşir



her gece kederli bir buluta eşlik ederdi gözlerim
seher vakti anılarımız canlanırken beynimi yerdi
ve tanımsız cümleler dolanıp durdukça dilime
ölüm susardı çavreş ve ağrırdı göğsümün sol yeri



ve bu beden kendinden utanır



ellerinin değdiği her yerde tenim cana gelirdi
ve sen umutlu bir filizle bana sürgün verdirdin
adın vuslat akşamlarından kalma tek bir lahzadıydı
arazlı gecelerde zaman kustukça kusardı beni




o efsunlu gözlerinde bana aşkı emziren kadınım
bir umut ol yüreğime hep böyle gül meleğim
ve ... her sağanak sonrasında açan güneş gibi ol
ki...sen yumarsan gözlerini ben bende yiterim




ram olmuş duygularımın talan edildiği yerdeyim şimdi
efsunlu gözlerinle bak yaralıdır benim sevdalı yüreğim
ki zemherimiz kanıyorken bizden çok uzak yerlerde
uzat ellerini çavreş tut ki aşkımızı kaybetmeyelim biz




Hasan İpek
on yedi şubat iki bin on beş