eğer bu memleket benim diyorsan
edirnenin selinden tutunda
hakkarinin diyarbakırın taşına kadar seveceksin
ve en çok da çocukları seveceksin azizim
çünkü onlar bizim yüreğimiz
çünkü çocuklar bizim geleceğimizdir


sokaklar
çocuk sesleri ile doluydu
cıvıl cıvıldı her köşe başı eskiden
misket sesleri ile çocuklaşırdık
çocuklarla bir olup top peşine koşardık
ve hatta taş sektirirdik dijlede
seyhanın kıyısında beş taş oynardık


ve mutluyduk
silahlar kusmazdı çocukların yüzlerine
kan nedir bilmezdi onlar
düşerken dizleri uf olurdu sadece
sevgiye çıkardı bütün yolları
sevgiden geçerdi ürkek bakışları
ve analar ağlamazdı bir köşede sessizce


ve şimdi
çocukların hüznü karıştı gözlerimize
diçle gibi seyhan gibi akarken göz yaşlarımız
kızıl ırmak gibi kanıyor yüreklerimiz hiçi hiçine
bu yüzdendir suskunluğum benim
bu yüzdendir silaha savaşa olanca nefretim


işte gülüşümün param parcalığı
ve sesinin sessizliği hep bundandır benim


sevdin mi
bütün çocukları seveceksin
ankaralısını urfalısını mardin midyatlısını
ve hatta istanbullusunu
ve hatta çankırılısınıda seveceksin
esmer sarışın demeden
zengin fakir görmeden seveceksin
çocuklar değerlerimizdir bizim
çocuklar geleceğimiz bizim


toprak gibi
su gibi


bu memleket benim diyorsan
erzincanı sivası malatyayıda seveçeksin
boz kır demeden gidip yeşertecek
yeşili öldürmeden seveceksin
cünkü bu memleket bizim
çünkü bütün çocuklar
memleketimizin geleceğidir



Hasan İpek
onbeşşubatikibinonbeş