ve sana !
söyleyemediğim bütün sözler için
özür dilerim cümlelerden...



şimdi ben...
karanlık ve soğuk koridorlarda kendimi arıyorum
adını gösteren tabelaları izlerken
umutlanıyorum kendi kendime
ya bulursam seni
öyle bir sarılacığım ki sana
var gücümle



yok oluşlarını büyütüyorum tek tek içimde
tarifsiz bir sızı çekerken beni kendi içine
ve ellerinde ufaladığın umutlarımı eşeledikce
umutsuzluk batıyor yine yüreğime



oysa ki.. ne de çok
tekerrürdüm
yer bulmak için çabaladığım o kalbinde
ve susuyordum
susmak...
yüreğimin isyanıydı sen göremesen de



ve sustum işte
oysa ki ne çok sözler söyleyecektim yüzüne
ve ne çok
çala kalem şiirler yazacaktım gülüşüne



zaten hangi söze eğilsem şimdi
bütün cümlelerin içleri boşaltılmış tek tek
ve hangi şiire yaslasam kendimi
tanımsız kelimeler hicranın beşiğinde



gel de gör şimdi
yokluğun öyle bir başka kanıyor ki
azarlanmış çocuklar gibiyim kendi kendime
ve devrik cümlelerden bir teselli arıyorum
gözlerin düştükce gözlerimin menziline




Hasan İpek
yirmi dört şubat iki bin on beş