gün sessizliğime düştü
gece dudaklardan indi sulara
gül dibinden kurudu
dudaklarımda ufalanırken sensizlik
her yer toz toprak
elimiz yüzümüz kara
döv suları yalnızlık
vururken karanlığı göz çukurlarında
gözyaşı unutmak için vefasızlığı
yol arasın yanaklarında

ellerim onsuzluğu anlat
bugünde gelmeyeceksin
çünkü sen gidensin
harfler zikret kalem secdeye dur
fısıltıyla düş yorgunluklarıma
gecenin karanlığını anlatasın
ve son sessizliği
bozsun sarhoşun isyanı

geçip gitsin gece
içinden sendeleyerek
deşerken yolları bir ayak sesi
baktığım yer yüzü değil, yüzünü yollara düşüren
hikayesiydi gidişinin
gülesi geliyor yolların
sus pus sevgiye
cinnet alıp başını git susanın ardı sıra
nefesimizle vur
yüreğimizde kan kokan çiçekleri
çocukluğumuz dualarla sıvazla saçlarımızı
omzuna taktığım göz göz nazarlıklar
kırgın gün batımları
çırpın yürek de sevda
yıkarken gözlerini yağmur
yürüsün duvarlar üstüne

bir ceset haykırır
sonbahar dingin, kış kıskanç
yüreğin unutkan
hatırladıkça ağrır
sen şehrine yabancı
delirsin akrebi zamanın
miadımız dönüp kendini soksun