gel de tuz bas yaralarıma



ağır bir depresyondayım

akıl hastanesinin bahçesindeki

hüzünlü taşları gibi

ayaklarım çıplak

sen kokuyor içimde üşüyen çocukluğum

hezeyanlı gün batımlarında

hüzün yüklü trenler kayboluyor köşe başlarında

şehir yerle bir



küçülüyorum

bir iğnenin gözünden geçiyor koca bir şehir

ayrılık dökülürken eteklerimden

havada asılı kalan bulutlara eş ederek kendimi

yokluğunu ters yüz edip

hayatımla çarpıyor, intiharlara bölüyorum

sensizlik çekiliyor damarlarımdan

koca bir hiç asıyorum gökkuşağına

ağız dolusu küfürler savuruyorum

bakma bugün böyle olduğuma

iyi değilim aslında



bir kırlangıç gelip konuyor dudaklarıma

avazı yer gök

bir bulut geçiyor gözlerimden

huysuz ve mavi

deprem çöküşlerim

parçalanıyorum

sana gelmek bu kadar zor olmamalı diyorum

bir serçenin kanatlarını ödünç alıyorum

say ki sen bana geç kalmamışsın gibi

say ki ben sana erken gelmemişim gibi

bahar hiç gitmemiş bahçemizden

kalıntılarımız hiç yaşanmamış gibi

saçlarımızda çiğ taneleri

şimdi yüreğimi yaslamak vardı yüreğine

iyi değilim aslında bugün iyi değilim

içim toz duman buram buram sen kokuyorum