ellerim diyorum sana
sadece dualarımda avuç açtığım ellerim
sana
kader çizgimde kaybettirme yolumu demiştim
söyleme içim sızlıyor diyordun söyleme
derken gözyaşlarınla beni vuruyordun
boğuluyordum sallanıyordum nefesimde
susuyordun sonra saatler, aylar mevsimler de susuyordu
avuçlarımda yol yorgunu sözcükler
kovma hayalde olsa fırtınalarda saklandığım göğsünden
azrailin eline düşünceye kadar
yüzünün sokaklarında dinlenseydi nefesim
tutuklansaydı cünun saniyeler
sen sevgili intiharıma yataklık ederken
sus diyordun sus

dudak ucumdaki nefesin olayım derdin
tüm nefesleri senin için alı/yorumdum
göz diplerimde çillenen yaşlarım dökülürken omuzlarına
teyemmüm ederdi saçlarım aşkınla
dökülsün derdin ölümün sessizliğine dilin
söylesene
kaç cenaze gördün cansızlığına can katan
kefenlenirken ses verip adalet diye haykıran
serçeleri sürgüne yollarken
karalama kızıl dudaklarında dualarınla adımı
baharın yıldız çiçekleri gibi sen dök/sen yapraklarını derdim
yaz derdin yaz kelimeleri anlat bana içini
karalarken yazdığın sayfaları
musalla taşına dayamıştın sırtımı
ah medcezir gözyaşların dökülürken yüzüme
ıslatmıyordu üstüme dökülen sular

gitme derdin gitme
terk etme beni akıl yollarıma
kesilirdi şair bileklerin, şiir akardı, şiir kokardı ellerin
hatırlar mısın hep dua et derdin
oysa yırtılmıştı utancından s/ağrı yüzlü dualar
bozulmuştu kader dediğimiz yazgılar
sabaha kadar aklımın çitlerinden atlatıyorum adını
teli oldum, dili oldum eski bir şarkının
sendin dilime seni düşüren
kapat üstünü üşütme emanetimi demiştin
merak etme üşütmüyorum sadece hiç kışı bitirmiyorum hecelerimden
sen/deledi son cümleler
ç/aylak birkaç damla düştü omuzlarımdan
bu kez de bulamadılar seni kayıp giderken tenimde

kış silmişti baharı takvimlerden korkarak sığınmıştı avuçlarıma
son bir yaprak kuruyup düşmeyecek üstümüze
bekleyecek sen gelip de üfleyeceksin diye
erteleniyorum bir gün sonrasına bir mevsim ötesine

ve yine sensizliğe ölüyorum sen/sizce