I.




Ve göğsünde yenibahar kokusuyla uyandın
Akciğerinin üstünde
İki kanat gibi umut.
Ellerini tuttum.
Bu dedim
Ateşini düşürür şimdi.


(Umudun kokusu neydi?)


-Yüzüm kendine değeni unutmasın!-
Yedi gün üstümde taşıyarak gül suyunu
Göğü dolaştım.






II.




İyi ki varsınız Onunla yaşadığım anılar.
Çünkü öldürerek dirilttiniz beni!
Yarım kalan her şeyi biraz daha yarım bırakarak...
Uyandım. Uyudum. Uyandım.
O şarkı...
O ad...






III.




-Dilim kendi söylediğini unutmasın!-
Sanki unutmak ayıpmış gibi
Ömür boyu kaldı bu yumru boğazımda.
Sevinci
Ve iyi olan her şeyi kendimden eksilterek hatırladım seni.
Düştüm.
Kırıldım.
Parçalandıkça azaldım.
Azaldıkça yenildim.


(Kendimi kendimden sökersem biter belki dedim.
Bilmiyorum... Öyle dedim.
O kadar acıyordu ki
Ancak bir şeyleri bir şeylerden sökersem biterdi bu.)






IV.




Ama sen
Benden eksilttiğini kendine katarak gittin.
Kuş ölüleri üzerinde seyrelttiğim
Gözlerim...


-Gözlerim gördüğünü unutmasın!-














kıyıdaki adam Ocak 2015