Zaman geçer mazimiz kalır kalpte azade
Baki olan “an” idir ne şaşalı ne sade
Yağar baran, eser yel memnun olmaz beyzade
Öyle bir hayattır ki koparır ceng-ü cidal
Nice olur bu cenkten sağ kalır isen ahval



Yürekler gamsız sağır, boş ruhlar ise üryan
Müphemdir vakt-i ömür mahşer- i alem ayan
Sevapsız her bir nefes nasıl olursa ziyan
Gelecek elbet bir gün fani dünyayla firak
Dar-ül kararda her kul anca edecek idrak



Sevdalar fani iken kederler her dem baki
Gam şarabından doldur gamlı içsin ey saki!
Canhıraş vaveylalar doldursun arşı ta ki
Eflâkın gözyaşları hızla akana kadar
Kalpgâhın alevleri fecri yakana kadar



Yüreğime saplanır gülünden kopmuş bir hâr
Sedâsızca boğulur maşuğa hasret bir yâr
İdrak etmez sevdayı ruhunu gömmüş ağyar
Kâinatın kalbinden doğan canlarda cefa
Hazan yaprağı gibi ruhta soluyor vefa



Göçüyor bu diyardan vakti gelince adem
Almıyor hiçbir fani ne derece ne kıdem
Günahı üzerine giyiyorsun ya madem
İki cihanda evin kalbindeki harabat
Baki olan merhamet, yürekte sabr ü sebat

Seda YÜKLER