Kendiyle saklambaç oynayan ben
Hangi ben’i söbeleyip
hangi halimi ebelesem bilmiyorum
Çok yorgun
çok yılgın
çok bıkkın değilim
Sadece makul bir açıklamam yok
Niye bu oyunda tekim
Niye gölgemin gölgesi gibiyim
Çok çok sevgili bir derinlik oysa aradığım
Nefes alınacak bir dünya biraz
Biraz daha vakit
Bir renk katsın diye
Sebepsiz bir nefrete bile razıyım
Kendiyle saklambaç oynayan ben
Ölünce mi ben’i bulup bileceğim!

Seni çağırdığım bir yarındı
Aklım başımda henüz kurumamış
Nefsim bir vesveseyle ulumamıştı
Sağım solum melek söbeliydi
İblis tırnaklarımda birikmemişti
Anlıyor olabilmenin huzurundaydım
Mutluluk süslenmemiş gelindi
Umut içimde umuttu
Bir yarındı seni çağırdığım
Ömrüm ömrün olsun diye uyanıp
Güzelleştiğin de kalbim sana dairdi
Kelimelerin raksı başladığında
Her sebep yeniden
Yeniden seni başlatıyordu
Ben başlamadım.
Başlanılan herşeyin bitmeye mahkumiyetinden dolayı...

Sen ey;
Ben nefesli bir hayrın kitabını açıp oku
Ve gözlerimin kokusunu avuçlayıp düşlerine sür
Maşuklarımdan biri ol olabildiğince uzağımdan
En keskin kelimelerini sustala
En çok sessizliğimi zulala
Sonra en yalnızlığın tepesinden
Beni bağışla
Sen ey şarkım
Yine savaş

Yaşamayı göze alabilen her kimse
Cenneti hakediyordur aslında
Çünkü bu zahmetli vakitlerin hikmetidir
Fasılasız canhıraş nefes alıyor olmak
Bir çiçeği koklar gibi birini sevmek
Ve var gücüyle bir kalbi yüklenmek
Şüphesiz en ziyade ecirdir sevmek
Derdi olanlara bin selam olsun...

Şimdi senli bir yemeğin lezzetinden sonraki
Samimi duanın rengini gülsem
İçine çokça sen katılmış vakitlerden
Alıp gözlerime en uzaklara kadar baksam
Bir de diyorum ölebileceğim bir yarına kadar
Hep senin duanın en baş köşesinde olsam
Ne iyi olur değil mi?

Yaşamak bir vakit kaybı
Sevmenin hızını kaybettiği her an
Ve itibarı olmayan her nefes
Ciddi vakit kaybı
Dahası inancını yitirdiğin de bir insan
İyiliğin iyiliğine
İnsaniliğine dair
Var olmak işgali dünyanın
Hepten vakit kaybı
Ve ben vakit kaybediyorum
Çok vakit kaybettim
Hala daha çoğunu kaybetmek üzere yaşıyorum
Artık bu kayıplarımın telafisi olacak
Bir hayatı yaşamak istiyorum!

İnsan
bir gecenin sabahına işaretlenir gibi
Bir sevmenin kalbine konmalı
Bir yalnızlığın iki yakasını toparlarken
Bir kalbi sormalı
bir de dostu
Ya Allah’lı olmalı yahut hiç olmamalı
Olmuşsa
olduğu yerden dünyaya meydan okumalı
Şerden geçmek yetmez
serden de geçmeli
Nefes aldığı kadar
okumalı
okumalı
okumalı
Hamd bunu gerektirir
Haklılık bunu söylemeyi!

Bir şiirin içine kıvrılıp
İnancın göğünde süzülmece oyunudur
Sevmek;
’çok delilikten daha çoğuna doğru’
Müptelalığın inadıdır
Derken haylanıp her şeyden gidebilmenin
Kendine gelebilmenin adıdır
Ben bilmem beni bilen bilir tevazusunu
Harfiyen susmanın sağlığıdır
Ve düşmana irilenip ilk elden
Olmayı dosta gösterebilmenin
Hüsnü niyetidir
Bu yüzden sevmek çok insanca var olmanın cehdidir gayretidir!

Bir şiirin içine kıvrılıp
İnancın göğünde süzülmece oyunudur
Sevmek;
’çok delilikten daha çoğuna doğru’
Müptelalığın inadıdır
Derken haylanıp her şeyden gidebilmenin
Kendine gelebilmenin adıdır
Ben bilmem beni bilen bilir tevazusunu
Harfiyen susmanın sağlığıdır
Ve düşmana irilenip ilk elden
Olmayı dosta gösterebilmenin
Hüsnü niyetidir
Bu yüzden sevmek çok insanca var olmanın cehdidir gayretidir!