Süt Kokulu Efruz'um...

Senin yüreğin göğe çizilen siyahın tonlarına eşlik eden yıldız grupları gibi.
Aydınlatıcı sevecen ve baktıkça insanın gözlerine her an umut ekilen en parlak neon.


Bir masal perisinin düşlerinde hayal edilen dua şiirine sımsıcak sarılıyorum parmak kuşlarıyla.
Parmaklarımdan uçan kuşlarla duyarlı ruhunu sarmalıyorum ellerimin yaşlarıyla.


Kanın duracağı yok süt kokulum ya da savaşçıların ya da ölüm meleğini ezip geçen insan katillerinin.
Öylesine bile Tv izlemiyorum solumu katledip bir gün insanlığımdan çıkarım diye.
Yazarsam küfrün her bir çeşidi kanatlanıp tüm dünya insanlığını kavuracak.
Sonrası mı ? Biliyorsun, yasakların en çok olduğu ülkede yaşıyoruz, tabi yaşadığımız söylenebilirse.


Ben senin kalem tutan ellerinden gül içtim, dilerim Rabb-ta sana gül şerbeti içirir.
Şiirinden öptüm tüm kalp çocuklarıyla.
Dünya barış kardeşlik ne zaman kokar bilinmez.
Lakin sen senin gibilerle bir gün kokacak biliyorum.


Senin vesilenle de merak edilen bir konuya değinmek istiyorum.
Kimseyle bir derdim yok, şiirler altında bazen atıştıklarımız oluyor,
lakin bu o insanları artık kıymet vermiyorum demek değildir.
Sözün elleri elden çıktığında bir kere, o insanlar hâlâ kıymetlidirler benim için.


O zaman yaşlanırım ruhumla, öyle değil mi ?
Süt kokulu Efruz'um...


En çok bir çok sevgimle mis ruhuna.
Seviyorum seni çokkkkkkkk...
Kalbimde var ol her dem var ol süt kokulum.




Ve sen çok seviliyorsun parmak kuşlarıyla...

" Beceremedik biz bu işi..
Çocuklara “ad” olarak kaldı..
Sevgi! Barış! Özgür!!!
Yani o işte sana kaldı ÇOCUK… "

Ne çok aciz kaldık biz insan gibi yaşamaya ve ne çok utancımız var şu yalan dünya da
ya gerçeğine geçince hangi doğru kurtaracak bizi?? hangi duâ arındıracak savaşı üslub edinen beyinleri.

Biri artık barışıda başlatmalı tıpkı savaşı başlattıkları gibi diye bağırıyor çocuklar duymuyoruz, duymuyorlar..
ki kulağımda çınlıyor Zülfü Livaneli'nin o eşsiz sözleri;

" Ne çok isterdim tek bir çocuğun ahının koskoca devletleri tuzla buz etmesini. Orduları bozmasını, ölüm kusan savaş uçaklarını düşürmesini…
Ama elimizden bir şey gelmiyor. Kahrolarak yaşıyoruz.
Benim tek pusulam vicdandır.
Vicdanı olmayan her insan Nazi’dir"

Bizden geçti, dayanın çocuklar,
bunca çabaya, bunca duâya Mevlam kayıtsız kalmayacak elbet, ki O herşeye kâdir..

Gayrı gerisine yorumsuzum..


Duâ ile..

üşümüş benzetmelerin
benzersiz katliamları ağır bir külfet arzın karnına
ateşin içinde ninni olunca
tek ayakkabısıyla ölü resimler çizen çocuklar düşer kentlerin daralmasına
öylesine vicdan acısı öylesine kül dağılması hayat
vurdum duymaz değerler ucu yırtık gözlerle seyrederken zamanı
sonuçta kırılıyor tüm insani saflık........yitik dünyanın o gerçeğindeki şuur ....harkulade..