Ne kadar sürer bu sessizlik
Yankılanırken duvarlarda sensizlik
Annem daha ne kadar işler bakışlarıma
Çeyizlik hüzünlerimi bilmiyorum…
Bilmiyorum ne zaman gelir bahar
Ne zaman açar çiçekler, güneş ne zaman doğar
Babamın koynunda bırakalı güveni vakit tersine yürümekte
Karınca çalışkanlığıyla gerilemekte yaşım
Daha ne denli yakar mazinin sönmeyen külleri
Neden kan damlar göz çukurlarımdan bilmiyorum
Gözlerim yağmur öncesi bir buluttu oysa ki
Rengi de koyu gri




Tütün ekerdi ninem uçsuz bir tarlada
Yemenisini yalar geçerdi hoyrat rüzgar
Uzaklardan bir nağme duyardı acı mıydı
Öfke mi hüzün mü isyan mı bilmiyordu
Ninem sarılırdı orağına daha sert sallardı çapasını
Kadere isyan mıydı gözlerinden süzülen yaşlar bilmiyordu
Sahi mutlu hayat var mıydı kabullenmişliği kabullenmeyen
Ninem sarardı saçlarını güneşe umut niyetine
Toza belenen yüzü gülmezdi
Nasır bağlayan elleri su serpmezdi yüreğine
Bir türkü tuttururdu sactayken oklavası
Biraz yanıktı sesi katmerliydi bakışları




Bir gün öldü dediler onca yükü sırtlanıp kanatlarına
Ben görmedim
Gün beni doğurmuştu hazirandı
O gün, ninemin mavi gözlerini kopardı göbek bağımdan
Seni sayıkladı öldü dediler aniydi ölüm
Ben görmedim
Sarı sıcak saçlar uçuştu gökyüzünden
Telini koklayınca anladım
Ninem melekti artık on dördüydü haziranın




Sensizlik uzun bir tren yolculuğunun
Lisanı bilinmeyen şehirlerinde volta atmak gibi
Yalnızlık ne mi?
Bunu kimse bilmiyor…
Sursuz kaleler döşüyor kalbim bombalara gönüllü
Dudaklarım acılar büyütüyor anne
Kalemime sarılı kefenim
Bırak beni anne
Yazarken öleyim




Seda YÜKLER