Bu bir vedanın soğuk, titrek gürültüsüdür
Dinle, yıldırım düştü saçımın tellerine
Saçımdan yankılanan şehrin iniltisidir
Kapıldım hiç kaçmadım hüznümün sellerine
Ne zaman yağmur görsen sığındın limanıma
Gözlerimin çeşmesi nicedir çağlamıyor
Nasıl da kıvrılmışsın usulca sol yanıma
Dokundukça kalbime gülüşüm ağlamıyor




İçimde ölmüş biri ama tanımıyorum
Yıkanmış, kefenlenmiş gömülmüş tabutuyla
Çürümüş solmuş biri ama tanımıyorum
Haber yollamış oysa ruh hüzün bulutuyla
Ha yağdı ha yağacak kemikler sayılacak
Ha yağdı ha yağacak umutlar ıslanacak
Uyuyan hatıralar yeniden ayılacak
İçimdeki ölüyü mazi her gün anacak




Bakma daha düşmedim yalnız yalpalıyorum
Dönüyor hafızası çakırkeyif dünyanın
Adımladığım şehrin kahrını alıyorum
Keyfini sürüyorum yaşadığım her anın
Sonra tren geçiyor ağır, gamlı ve bezgin
Yolcular benim gibi, ne hoş yalnız değilim
Birisi fısıldıyor: “ Kaçma, bu senin yazgın”
Bilmiyor ki kaderden kaçan o kız değilim





Gökyüzü çıldıralı rüzgarların hayrı yok
Emanet sessizliğin korkunç uğultusunda
Saplanıyor kalbime anılarımdan bir ok
Oturup harabemin yalnızlar kuytusunda
Bakıyorum boşlukta dramın son perdesi
Bir ben var benim gibi bir de hıçkırıkları
Özgürlüğe koşarken kırılıyor kafesi
Batıyor yüreğine soğuk can kırıkları





Seda YÜKLER