bir yaşam ağacıdır kadim diyarda nar ağaçları .
canlanır yüreğinin kurumuş dalları ,
her adımlarında dirilir mor menekşelerin
karanlığın gölgesinden kaçışların başlar karanlık sokaklarda .
aklının düz tırmanışları bulur kendini ,
yüreğinde doğacak güneşlerin ,
uzayan saçlarında ,
sarılacak ruhuna umudun renkleri kadim diyarda.

Tutaste sevincini ve mutluluğunu yitirdiğinde Karadeniz’de
ve yitirmişken en çocuksu masumiyetini
kendini kalabalıklardan dışlayarak
gökyüzünde bir yıldız kayar gibi ,
Ayder yaylasından Mezopotamya gecelerine ulaşır düşleri .
üzülür dün de kalan
sızlanışlar .
yerini mutluluğa bırakır ..

Heyveron ’un diyarında
sebepsiz bir kaçışlar başlar dar sokaklarda
deler geceyi acılar ve haykırışlar
intikam pazarlanır
yarınsız düşlere .
keşkelerle çoğalan acıya
kapılar aralık bırakılır her zaman.
sessiz soluksuz bir ayrılıktır
sessiz soluksuz bir kaçış başlar .
geriye kalan çırılçıplak düşlerinin uğultusu kalır .
alevlenir acılar ve hatıralar
kül olur o mavi geceler .

Tutaste’nin gecesi
kirli sabahlarla doğan
her günün aklı karışır Karadeniz’de
şehrimin çoğul ölümlerinde
suretini arar her zaman, boşuna.
gözlerinin rengi; yitik, dili yok, kimliği yok .
sen kahramanı olurken hikayenin ,
sallanmakta zulüm kadim diyarda .

karanlık devlere inat ,
ne kadar kaçsanda ,
yolların düşlerine katar beni .

şimdi Mezopotamya gecelerinde
mehtaplar kararır sessizce
ay avuçlarımda sanki
uzatsam ellerimi yakalayacakmışım gibi .
penceremin içine kadar sokulur ,
düşer ay ışığı odamın içine ,
derin sulara yansır ,
su yanar , ben ölürüm Dicle’nin kıyısında . .


Renas Tutaste